Onze solidariteit is kostbaar.

Mijn naam is Anna, ik ben 35 jaar. Ik werk momenteel als Project Officer en vroeger heb ik handbal gespeeld in Italië en Duitsland. Nu ben ik zwanger van mijn -ons- derde kindje. Ik heb een zoontje van vier en een dochtertje van twee jaar oud. Zo'n baby'tje is heel veel werk. Je moet ze heel veel liefde geven omdat ze die geborgenheid in het begin erg nodig hebben. Ze weten: mama en papa zijn er voor mij. Die hebben jou nodig. Bij dit kindje blijf ik drie maanden thuis. Dat is dan zwangerschapsverlof, daar heeft iedereen recht op en daarna neem ik nog een maandje ouderschapsverlof erbij. Zwangerschapsverlof is heel belangrijk omdat je dan tot rust kan komen. Je hebt al eentje rondlopen, tot dan had het kind de volle aandacht en plots komt daar een klein baby'tje bij en dan moeten ze mama en papa delen. Het solidariteitsprincipe, dat vind ik een heel mooi gegeven. Het is ook belangrijk dat wij tijd met onze kinderen kunnen doorbrengen. Indien dat in je gezin mogelijk is om wat langer thuis te blijven, dan zou ik iedereen aanraden dat te doen.

Ik ben Nicole Verstraeten, ik ben bijna 68 jaar oud en ik heb eigenlijk bijna mijn hele carrière voor de NMBS gewerkt. Nu, dat is niet altijd makkelijk geweest. Ik werd vrij jong alleenstaand met twee kinderen en dan is die combinatie echt wel ..., het is soms oplossingen zoeken. Ik heb ooit eens drie maanden familiaal verlof genomen omdat mijn dochter problemen had op school en ik haar daarbij wou helpen. En dat is daarmee ook gelukt. Helemaal op het einde van mijn loopbaan was het ook moeilijk omdat mijn moeder dementerend was en begeleiding nodig had. Dus als ik van mijn werk kwam moest ik me haasten naar haar huis want met haar dementie moest ze vrij nauw opgevolgd worden.

Gepensioneerd zijn, voor mij is dat echt een gevoel van vrijheid. Ik vind het geweldig. Ik ben een heel gelukkige gepensioneerde. Ik spreek regelmatig af met een paar goede vriendinnen, dan bezoeken we een tentoonstelling en gaan we ook eten. Dat hoort er altijd bij. En de kleinkinderen. Ik heb geweldige kleinkinderen. Vooral de jongste, die is nog maar 10. Ik pas daar af en toe op, hij komt regelmatig bij me logeren. Ik vind eigenlijk dat ik de oudste kleinkinderen, die zijn nu 18 en 20, veel te weinig gezien heb toen ik werkte. En toen ik niet langer werkte, waren ze al bijna pubers, dan heb je al wat je eigen leven. Alhoewel, mijn kleindochter studeert nu in Brugge, waar ik woon, en die komt regelmatig bij me logeren. Dat vind ik geweldig, da's echt tof.

Solidariteit in deze tijden is echt wel meer dan belangrijk. Ja, ik ben gelukkig met hoe het eraan toegaat bij ons. En ook dat er voor iedereen gezorgd wordt. Ik ben gelukkig. Ik heb het goed. Een ander mag het ook goed hebben. Ook degenen die een beetje pech hebben in het leven, die niet aan werk raken of niet zo gezond zijn als ik. Ik vind: daar moet voor gezorgd worden. Je kan maar gelukkig zijn als een ander dat ook is.

Ik ben Bregt, ik ben mama van een dochter van 16 met een meervoudige mentale en fysieke problematiek. Ik vind dat de maatschappij, België, enorm zorg draagt voor mensen die hulpbehoevend zijn of een beperking hebben door al de systemen: verhoogd kindergeld, inkomstvervangende uitkeringen, tussenkomsten, hulpmiddelen, ... Zodanig dat zij ook kunnen deel uitmaken van de maatschappij. Opgevangen worden. En niet aan hun lot worden overgelaten. De inkomstvervangende tegemoetkoming komt eigenlijk pas van pas als Imke 21 wordt. Want nu hebben we door haar handicap nog verhoogd kindergeld. Maar die stopt wanneer ze 21 wordt. Dan zou er niets zijn. Zij kan niet op de mutualiteit want daar heeft ze geen recht op: ze heeft niet gestudeerd en kan niet werken. Dus daar heeft de regering, het sociaal vangnet, voor een vervangend inkomen gezorgd. Ik vind het goed dat dit er is, anders zou zijn altijd afhankelijk zijn van de goodwill van anderen, mochten ik of de papa er niet meer zijn.

Ik vind het solidariteitsprincipe in België echt een mooi systeem, een geruststellend systeem ook. En ik betaal eigenlijk graag belastingen omdat ik weet dat het goed besteed wordt. Zonder dit denk ik altijd aan Amerikaanse toestanden waar dat veel minder is. Dan heb je het gevoel van: de happy few kunnen zich bepaalde dingen veroorloven en wie daar niet toe behoort zit in een sukkelstraatje en ik heb nu het gevoel van: oké, er is hier veel mogelijk en ik hoop dat dit lang zo kan blijven.

Hallo, ik ben Kylian, 13 jaar, en ik zit in het eerste middelbaar.

Ik ben Stella, de mama van Kylian.

Ik speelde een wedstrijd op woensdag. We begonnen te spelen en in het begin van de tweede helft kwam ik slecht neer op mijn arm na een tackle.

De arts die hem normaal moest ontvangen, was druk bezig met de huidige coronasituatie. We kregen in zijn plaats de spoedarts te zien. Hij onderzocht hem en nam snel een röntgenfoto. Ze zagen dat er een breuk was, maar hij moest nog een arts zien. Op maandag keerden we terug naar het ziekenhuis, toen zagen we de arts. Ze namen een scan en nog meer foto's. Daar zagen ze dat er wel degelijk een breuk was. Maar hij is nog jong, kinderen herstellen heel snel. Hij kreeg een gips en ze zeiden dat het zo zou lukken. Voor de foto's en alle andere dingen konden we rekenen op de mutualiteit. Het kostte ons niet meer dan ongeveer 300 euro. Ook de raadplegingen zullen nog worden terugbetaald. Dit systeem helpt iedereen van ons. De hele bevolking kan dezelfde zorgen krijgen. Door de solidariteit krijgen we allemaal de nodige medische zorgen.

Ik ben Emmanuel, ik werk in een bakkerij in Antwerpen, ik ben 35 jaar en momenteel woon ik nog alleen. Ik ben werkloos geweest in maart van 2020. Plots kwam er corona en alle restaurants en cafés moesten sluiten. Ik kan niet zeggen dat ik het moeilijk heb gehad tijdens die lockdown want ik kreeg toen een uitkering in plaats van mijn loon. Die was een beetje minder maar er was ook geen cinema dus ik ging niet naar de cinema of op café. Dus eigenlijk kwam het nog goed uit.

In de eerste week wisten we niet goed wat we moesten doen, maar daarna zagen we dat we gewoon iets op het internet konden invullen. In dit geval had ik vijf dagen na mijn aanvraag al een antwoord. Mocht ik dit niet hebben gehad, dan had ik zeer zwaar in de problemen gezeten. Die uitkering heeft mij echt enorm geholpen. Nu alles opnieuw toe is, zijn enkele van mijn collega's opnieuw op technisch werkloos gezet. En dan komt de opnieuw vraag: wat gaat met mij morgen gebeuren? Vandaag ben ik het, maar morgen is het iemand anders. En de dag erna nog iemand anders. We hebben elkaar nodig om goed te leven.